Οι νέοι κανόνες της Εξωσωματικής Γονιμοποίησης. Κάνε την επανάσταση σου σήμερα.
Το σημερινό άρθρο αποτελεί κατάθεση ψυχής. Ίσως και τον πρόλογο σε ένα βιβλίο που καιρό τώρα προσπαθώ να βρω χρόνο να γράψω. Αφορά τις βαθύτερες σκέψεις μου πάνω στον τομέα της Υποβοηθούμενης Αναπαραγωγής / Εξωσωματικής Γονιμοποίησης. Που πολύ απλοϊκά έκλεισα μέσα σε μια φράση που ανέβασα τις προάλλες στο twitter: πως μπορεί κανείς να επιβιώσει στο χώρο της εξωσωματικής γονιμοποίησης όταν οι υποσχέσεις που δίνονται είναι πολύ περισσότερες από τις πραγματικές επιτυχίες. Δηλαδή τα πραγματικά ποσοστά επιτυχίας της όποιας μεθόδου, ιδιαίτερα σε γυναίκες προχωρημένης αναπαραγωγικής ηλικίας (πάνω από 36 ετών), ή με βεβαρυμένο ιστορικό.
Στην αρχή, στη γέννηση της ίδιας της μεθόδου, τα πράγματα ήταν πολύ συγκεκριμένα. Υπήρχε το πρόβλημα (πχ ορμονικές διαταραχές, αποφραγμένες σάλπιγγες) προσπάθησε η επιστήμη για τη λύση (ορμονική θεραπεία, απομόνωση ωαρίων και εξωσωματική γονιμοποίηση τους) και τελοσπαντων, σιγά σιγά, με τη σταδιακή εξέλιξη της τεχνολογίας και των φαρμάκων, αναπτύχθηκε η σπουδαία αυτή επιστήμη της Υποβοηθούμενης Αναπαραγωγής.
Θεωρώ πως είμαι πολύ τυχερή, από την άποψη πως έχω “ζήσει” την επιστήμη μου σε τρεις πολύ διαφορετικές μεταξύ τους χώρες: την Αγγλία, τις ΗΠΑ και τέλος τη πιο σημαντική για εμένα, τη χώρα μου, την Ελλάδα. Πόσο διαφορετικοί λαοί, πόσο διαφορετικά ήθη και θρησκείες ακόμα (στο Shady Grove Fertility στην Αμερική είχαμε πολλούς Ιάπωνες, Κινέζους, Άραβες και Ινδούς), μα η αλήθεια πάντα μία:
Η υπογονιμότητα πονάει χωρίς διακρίσεις, κοινωνικές, φυλετικές, οικονομικές. Ο πόνος μιας γυναίκας που δεν μπορεί να κάνει παιδί όταν το επιθυμεί, τρώει τα σωθικά σου και δεν κάνει διακρίσεις. Οι ενέσεις πονάνε το ίδιο όταν γίνονται και δεν κάνουν διακρίσεις. Η χαρά όταν πάρεις ένα θετικό αποτέεσμα, η αγωνία αν όλα θα πάνε καλά, δεν κάνουν διακρίσεις. Ο πόνος μιας παλίνδρομης κύησης δέν κάνει διακρίσεις.
Έχω λοιπόν φτάσει σε εκείνο το σημείο της καριέρας μου που δεν ξέρω πια τι να πω. Μη με παρεξηγήσετε, ξέρω τι πρέπει να συμβουλέψω αλλά δε ξέρω τι να πω. Τι να πω για να μην κουράσω κι άλλο, για να μη μπερδέψω κι άλλο, για να μην επιβαρύνω κι άλλο οικονομικά ή συναισθηματικά το ζευγάρι.
Το ζευγάρι που από τότε που “βρέθηκε” πως δεν μπορεί να κάνει παιδί τη στιγμή που το επιδίωξε:
- έχει κάνει πολλές εξετάσεις που κοστίζουν πολύ
- έχει κάνει πολλές εξετάσεις που δεν ήταν απαραίτητες
- έχει κάνει πολλές εξετάσεις που δε βρέθηκε τίποτα
- έχει κάνει πολλές εξετάσεις σε λάθος χρονική στιγμή
- έχει κάνει πολλές εξετάσεις που ταίριαζαν στους φίλους τους και οχι σε αυτούς
- έχει πάρει πολλά φάρμακα
- έχει πάρει λάθος τα φάρμακα
- δε θέλει να πάρει ενώ πρέπει φάρμακα
- παίρνει ενώ δε θα έπρεπε φάρμακα
- έχει πάει σε ψυχολόγο
- έχει πάει σε ομοιοπαθητικό
- έχει πάει σε βελονιστή
- έχει κάνει πχ μακροβιοτική
- έχει κάνει ειδική yoga, pilates κλπ χωρίς πραγματικά να το απολαμβάνει
- δεν κάνει καθόλου έρωτα
- κάνει sex επειδή πρέπει κι όχι επειδή γουστάρει
- σε ρωτάει γιατί να μην καπνίζει αφού η ξαδέλφη τους που καπνίζει σα φουγάρο έχει 3 παιδιά
- σε ρωτάει γιατί να τρώει υγεινά αφού η κολλητή τους που τρωει junk food μένει “όποτε γουστάρει” έγκυος
- σε ρωτάει γιατί ενώ έχουν 60% πιθανότητα επιτυχίας (ασε με) δεν τα έχουν καταφέρει.
- έχουν χάσει τον ύπνο τους, τη διάθεση τους και όλη τους η ζωή, ότι κάνουν, τρώνε, πίνουν, γίνεται αποκλειστικά για λόγους τεκνοποίησης….
Το ζευγάρι που έχει κάνει άπειρα πράγματα χωρίς όμως κανένα αποτέλεσμα. Κι εμείς, οι ειδικοί, συνεχώς βρίσκουμε καινούργια πράγματα να κάνει. Μια νέα βιταμίνη, μια νέα άσκηση, μια νέα εξέταση, μια νέα ψυχολογική υποστήριξη.
Και με αυτό τον τρόπο τελικά πιστεύω όσο ποτέ άλλοτε, πως το απομακρύμουμε ακόμα περισσότερο από το στόχο.
Είναι η στιγμή για μια νέα προσέγγιση στον τομέα της Υποβοηθούμενης Αναπαραγωγής. Χρειάζεται ο στόχος να είναι ξεκάθαρος και οι υποσχέσεις μετρημένες. Η δε θεραπεία απόλυτα εξατομικευμένη. Και το σπουδαιότερο: Η σωστή εκπαίδευση του ζευγαριού, σχετικά με τις προσωπικές του πιθανότητες επιτυχίας. 5%, 10%, 15%, 20%, 25%, 30%, 40% (ως εκεί περίπου πάει), οι οποίες όποιες και αν είναι αξίζει τον κόπο να προσπαθήσεις.
Πρέπει να τρέφεσαι σωστά; Ναι, γιατί είναι καλό για τον οργανισμό σου. Πρέπει να γυμνάζεσαι; Ναι, γιατί είναι καλό για την υγεία σου. Πρέπει να κάνεις ομοιοπαθητική, βελονισμό κλπ; Ναι, άμα γουστάρεις. Πρέπει να πας σε ψυχολόγο; Ναι, αν νοιώθεις πως χρειάζεσαι βοήθεια. Το στρες προκαλεί υπογονιμότητα; ΟΧΙ. Η ΥΠΟΓΟΝΙΜΟΤΗΤΑ ΠΡΟΚΑΛΕΙ ΣΤΡΕΣ (RESOLVE/PATIENT SUPPORT ASSOCIATION USA).
Θα αυξήσουν όλα αυτά κι άλλα πολλά τις πιθανότητες μου να μείνω έγκυος; Όχι, ναι, ίσως. Κι αυτή είναι η μόνη αλήθεια. Γιατί εξαρτάται σχεδόν αποκλειστικά από το αίτιο και τη χρονική διάρκεια της υπογονιμότητας.
Ποιοι είναι λοιπόν οι νέοι κανόνες; Ποια είναι αυτή η επανάσταση στην οποία αναφέρομαι;
Πολύ απλά πράγματα: Ζήστε την καλύτερη ζωή που μπορείτε. Ζήστε ακριβώς όπως το επιθυμείτε. Απελευθερωθείτε από βασανιστικά πρέπει, σταματήστε να μετράτε γόνιμες μέρες, ξενυχτήστε αν αυτό σας κάνει ευτυχισμένους ή κοιμηθείτε λίγο παραπάνω, φάτε όπως καθορίζει η όρεξη σας, θυμώστε, τσακωθείτε, αγαπήστε. Μάθετε τον κανόνα της Εξισορρόπησης: σε κάθε τι “κακό” που φαίνεται να κάνετε, κάντε κι ένα “καλό”, για ισορροπία. Και κάντε έρωτα, σεξ, όπως θέλετε πείτε το. Επειδή σας αρέσει και το απολαμβάνετε. Κάντε ότι περνάει από το χέρι σας να είσαστε ευτυχισμένοι, ευτυχισμένοι με τον εαυτό σας, ευτυχισμένοι με το σύντροφο σας.
Άλλωστε, ο πυρήνας της οικογένειας είναι το ζευγάρι. Μη το ξεχνάτε αυτό.
Και όταν τελικά έρθει η στιγμή να πραγματοποιήσετε μια προσπάθεια εξωσωματικής γονιμοποίησης, ακολουθήστε με ηρεμία τα απαραίτητα βήματα, ενσωματώνοντας τα στην καθημερινότητα σας, κι οχι ακυρώνοντας την καθημερινότητα σας για αυτά, παρά μόνο όταν αυτό απαιτείται. Εμπιστευτείτε το γιατρό που έχετε επιλέξει και σε καμία περίπτωση μην αναλωθείτε στο “τι άλλο πιθανώς υπάρχει αλλού που θα μπορούσατε να είχατε κάνει μήπως και είχατε περισσότερες πιθανότητες”. Οργανωθείτε πριν και καταλάβετε τα προσωπικά ποσοστά επιτυχίας σας. Η γνώση είναι δύναμη και αυτή ακριβώς τη δύναμη σας ζητάω να διεκδικήσετε.
Αναγνωρίζω πως τα πράγματα δεν είναι απλά. Τις περισσότερες φορές μάλιστα είναι πολύ πιο σύνθετα από ότι φαίνονται. Όμως είναι μεγάλη πια η ανάγκη να δούμε το πρόβλημα στις πραγματικές του διαστάσεις.
Να είστε καλά.
Χαρούλα, εκπληκτικό άρθρο με διαστάσεις πέραν του ζητούμενου, ήτοι της ενημέρωσης επί της εξωσωματικής γονιμοποίησης. Μπράβο, το βιβλίο να το γράψεις 🙂
Δεν έχω λόγια…είναι σαν να άνοιξες το μυαλό μου και αντέγραψες όλες τις καλές ή κακές σκέψεις-συναισθήματά μου…
Ακόμη κι αν μας αξιώσει ο θεός να αποκτήσουμε παιδί, το μόνο που πλέον αναρωτιέμαι είναι αν θα επιβιώσει ο ‘’πυρήνας’’ της οικογένειας μας μετά από όλα αυτά..
Τώρα δε βρίσκω εγώ λόγια να σας απαντήσω. Σας στέλνω όμως όλη μου τη θετική ενέργεια. Καλημέρα.
Αν κ μικρη σε ηλικια περναω καταστασεις οχι ομορφες.Ειμαι απο τις γυναικες που γεννιουνται ΜΑΝΕΣ κ το λεω με απολυτη συναισθηση.Παιδι απο πολυτεκνη οικογενεια,δεν φανταζομουν ποτε οτι θα αντιμετωπιζα προβληματα υπογονιμοτητας.Η γονιμοτητα μου ηταν δεδομενη,τουλαχιστον στο μυαλο μου.
Σχεδον 4 χρονια προσπαθουμε να πετυχουμε εγκυμοσυνη.Με ελαχιστη ενδομητριωση κ μετα απο 2 σπερματεγχυσεις καταληξαμε στη μεθοδο της εξωσωματικης γονιμοποιησης.Απο τα 8 ωαρια γονιμοποιηθηκαν τα 3(το ενα απο μικρογονιμοποιηση κ τα δυο φυσιολογικα) κ δυστυχως εγω απογοητευτηκα πριν καν γινει η εμβρυομεταφορα.Που παει το μυαλο μου;Στην ενδομητριωση(κακης ποιοτητας ωαρια).Κ ετσι ψαχνω απο το πρωι στο internet διαφορες πληροφοριες οι οποιες θα με ενθαρρυνουν να παω παρακατω.Το ειχα αναγκη μεχρι που μπηκα στο site σας.Τελικα η αληθεια κ η γνωση στο προβλημα του καθενος ειναι κ η επιτυχια μιας αποτυχημενης γονιμοποιησης.
Αν κ σε γνωριζω μολις λιγα λεπτα,πιστευω πως αν ολοι οι γιατροι ηταν ανθρωποι θα ειχαμε ξεπερασει αρκετα τα ποσοστα επιτυχιας εξωσωματικης η μη,γονιμοποιησης.
Σε ευχαριστώ για τα υπέροχα λόγια που με άγγιξαν όσο τίποτε αλλο τον τελευταίο καιρό. Μου δίνουν τη δύναμη να συνεχίζω αυτο που ξεκίνησα δειλά δειλά ενάμιση χρόνο πριν κόντρα, πίστεψε με σε πολλά. Εύχομαι να βρεις τη λύση στο προβλημα σου.
εξαιρετικο αρθρο,εξαιρετικος τρόπος γραφής και πολύ ζεστός και ανθρώπινος. Ασχολουμαι με το θεμα υπογονιμότητα απο το 2003 που βρηκα στα το προβλημα της ενδομητριωσης.Τοτε δεν υπήρχε τίποτε στο διαδίκτυο.Μετά απο πολύ εξερευνηση βρηκα το fertilityfriends.co.uk οπου βρηκα ανθρωπους οχι απο την πατριδας μας με το ιδιο προβλημα και τις ιδιες σκέψεις.. Το 2005 κάνω την 1η εξωσωματική (και τα γράφω για τη Χρυσα που εγραψε παραπανω) ημουν 27 ετών, ειχα μονο 6 εμβρυα (σε σχεση με τοσα που διαβαζα για αριθμο ωαριων και εμβρυων) και εγινε μεταφορά των 2 οπου εμεινα εγκυος σε διδυμα. Μετά απο δυσκολίες χάσαμε και τα 2 μωράκια, το 1ο παλινδρομη κυηση στις 10εβδομαδες και το 2ο διακοπή κυησης στους 5 μηνες εγκυμοσύνης λογω προβληματων του μωρου..Μετά απο αυτό το γεγονός, το 2005 εφτιαξα το φορουμ του IVFforums.gr και εκεί ανοιχτηκε ενας δρόμος για πολλές γυναικες να μιλησουν,να ανταλλάξουμε αποψεις,γιατρούς, συμπεριφορές,πρωτοκολλα,φαρμακα, εμπειρίες. Μετά απο σχεδόν 10 χρονια και εχοντας 2 παιδιά με εξωσωματική, βρισκομαι στην 28η εβδομαδα κύησης μετά απο φυσική σύλληψη Χρυσα!! Μην το βάζεις κατω. Σιγουρα ενας καλός επιστήμονας, ενας καλός ανθρωπος θα σε βοηθήσει και θα γίνεις μαμά!! Κα Μπιλάλη ευχαριστούμε για τα υπέροχα άρθρα που εμένα προσωπικά παρόλο που έκανα οικογένεια πια αγγίζουν τη ψυχή μου. (Γιατί και γονιός να γίνεις η υπογονιμότητα είναι κατι που μένει μέσα μας)
Ειλικρινά δεν μπορούσα να αντισταθώ απο το να απαντήσω στη Χρύσα δεν ήξερα αν επιτρεπόταν στη σελίδα σας απλά δεν ήξερα άλλο τροπο να της μιλησω απο το να απαντήσω εδώ. Χρυσα και εμενα η ενδομητριωση ηταν μετριας βαρύτητας, δεν υπήρχε αλλο προβλημα υπογονιμότητας,η ηλικια μου ηταν μικρη, ωστοσο οι περισσοτεροι γιατροι υποστηριζουν οτι η 1η προσπαθεια ειναι “δοκιμαστική” να δουνε και αυτοι πώς αντιδρά το σώμα σου στα φάρμακα,στο πρωτοκολλο σε όλα αυτά τελοσπάντων. Μην το βάζεις κατω!!!!! Αν μιλησουμε “επιστημονικά” με στατιστικά δεδομένα και μετρήσεις μπορεί να μην εχω διαβάζει ολες τις μελέτες στη medline ωστόσο απο τουλάχιστον 600-700 ζευγάρια που εχω γνωρισει τη τελευταια 10ετια, με διαφορα προβληματα υπογονιμοτητας, τα 680 έχουν γινει γονεις. Η επιστημη ειναι με το μέρος μας, θετική σκέψη και όλα θα γινουν. Στο λεω μεσα απο την καρδιά μου.
Μια μαμά με ενδομητρίωση.