Ενοχές…
.. Και ξαφνικά μαθαίνεις ότι είναι σχεδόν αδύνατο να τεκνοποιήσεις. Το σπερμοδιάγραμμα ήταν σαφές. Η ορολογία, άγνωστη μέχρι τότε, αποσαφηνίζεται από το γιατρό, και οι ενοχές σε πλημμυρίζουν. Η σύντροφός σου στέκεται δίπλα σου, αλλά εσύ εξακολουθείς να νιώθεις ένοχος. Ο μόνος ένοχος…
Στην προκειμένη περίπτωση ένοχος απέναντι σε εκείνη που σου έχει καταστήσει σαφές ότι θέλει ένα παιδί. Όχι από οποιονδήποτε, αλλά από εσένα. Όσο για σένα, που δεν ήσουν και ιδιαίτερα «ζεστός» εκ των προτέρων, νιώθεις να πληγώνεις εκείνη που έχεις αγαπήσει όσο τίποτα στον κόσμο. Άθελά σου βέβαια, αλλά αυτό δεν σε παρηγορεί καθόλου.
Η σύντροφός σου τότε, και αφού έχει φροντίσει να ενημερωθεί σχετικά, σού προτείνει την εξωσωματική γονιμοποίηση. Καινούριες επισκέψεις σε γιατρούς, κι άλλη νέα ορολογία, έναρξη της διαδικασίας, αγωνίες, έξοδα, και οι πρώτες αποτυχίες.
Στην πορεία, αποκαλύπτεται ότι και η σύντροφός σου αντιμετωπίζει ένα ζήτημα που δεν απαγορεύει μεν, αλλά δυσκολεύει την τεκνοποίηση. Και εκεί που απογοητεύεσαι ακόμη περισσότερο, ανακαλύπτεις έκπληκτος ότι παράλληλα παίρνεις θάρρος: «δεν φταίω μόνο εγώ». Είναι κι αυτή μια παρηγοριά…
Κι όσο οι αποτυχίες επαναλαμβάνονται, τόσο κάθε νέα προσπάθεια γίνεται από την πλευρά σου με βαριά καρδιά. Άσε που οι ενοχές σε συνοδεύουν ακόμα και εδώ, αφού εσύ το μόνο που κάνεις –πέραν κάποιων απαραίτητων εξετάσεων- είναι να δίνεις σπέρμα, ενώ η σύντροφός σου υποβάλλεται σε μια οδυνηρή διαδικασία.