Τα ομορφότερα και πολυτιμότερα δώρα της ζωής μου
Η Π.Η.Τ. μου ήταν 27/02/2009 όμως ήξερα πολύ καλά από την αρχή της εγκυμοσύνης μου ότι δεν θα φτάσω μέχρι αυτή την ημερομηνία. Από τον πρώτο κιόλας υπέρηχο για την επιβεβαίωση της εγκυμοσύνης, ο γιατρός μου με είχε ενημερώσει πως θα είναι ευχαριστημένος εάν καταφέρουμε να φτάσουμε τις 36 εβδομάδες και αυτό γιατί κυοφορούσα δίδυμα.
Παραμονή Χριστουγέννων του 2008 έκανα την τελευταία ένεση κορτιζόνης όπως είχε συστήσει ο γιατρός και περίμενα καρτερικά μέχρι τις 12/01/2009 για το επόμενο προγραμματισμένο ραντεβού μου. Ο καιρός πλησίαζε και οι κινήσεις των μωρών μου ήταν όλο και πιο αραιές. Δεν ανησύχησα γιατί πλησίαζε το ραντεβού μου και γιατί με είχε ενημερώσει ο γιατρός ότι οι κινήσεις τους θα αραιώσουν μιας και μειωνόταν ο χώρος που είχαν στην διάθεση τους καθώς μεγάλωναν.
Φτάνει λοιπόν η μεγάλη μέρα για το ραντεβού με τα μωράκια μου. Πρώτη φορά σε όλη την διάρκεια της εγκυμοσύνης μου πήγα μόνη μου στο ραντεβού, μιας και πριν με δει ο γιατρός, θα έκανα ένα μίνι σεμινάριο θηλασμού με την μαία μου. Τελειώνω το σεμινάριο και περνάω στο ιατρείο.
Ξαπλωμένη στο κρεβάτι του εξεταστηρίου προσπαθώ να ξεχωρίσω στην οθόνη πιο μωρό μετράει ο γιατρός. Τα κακόμοιρα κουνιούνται με δυσκολία, σκέφτομαι. Ο ένας είναι ξαπλωμένος φαρδύς πλατύς επάνω στο στομάχι μου και ο άλλος, το κατσαριδάκι μου, είναι σφηνωμένος χαμηλά και δεν μπορεί να κουνηθεί.
Βλέπω τον γιατρό μου προβληματισμένο, μετράει, ξαναμετράει, κοιτάει… Μου εξηγεί ότι ο μεγάλος έχει περιτυλιχτεί μια φορά με τον ομφάλιο λώρο και πέφτουν οι παλμοί του. Μου κλείνει κατευθείαν ραντεβού για την επόμενη το μεσημέρι να κάνω καρδιοτοκογράφημα στο μαιευτήριο. Με καθησυχάζει λέγοντας μου πως παρακολουθούμε την κατάσταση και εάν χρειαστεί θα γεννήσω την ερχόμενη Παρασκευή (Δευτέρα είχα το ραντεβού με τον γιατρό). Μου κάνει 2 ενέσεις κορτιζόνης για τα πνευμονάκια των μωρών και με στέλνει στο σπίτι μου.
Στο πίσω μέρος του μυαλού κυκλοφορούσε η σκέψη ότι ίσως και να γεννούσα την επόμενη μέρα αλλά φρόντιζα επιμελώς να την διώχνω. Γύρισα σπίτι, έβαλα 3-4 πλυντήρια, τα άπλωσα και δεν κοιμήθηκα όλη νύχτα, όχι από άγχος γιατί είχα απόλυτη εμπιστοσύνη στον γιατρό μου, αλλά δυσκολευόμουν πολύ με τον ύπνο τον τελευταίο καιρό, δεν μπορούσα να βολευτώ πουθενά.